Złota Gałąź

Meliana

Wątek nieco egoistyczny, ale nie da się ukryć , że ma być też zachętą dla fanów Sagi, którzy niewątpliwie goszczą już na tej stronie. Laughing

"Pieśń Lodu i Ognia" to jedna z najbardziej rozbudowanych i najlepiej opisanych Sag fantasy od czasów Tolkiena.
Nie sposób opisać o czym traktują książki Martina. W skrócie można jedynie nadmienić, że jest to niezwykle barwna powieść, stylizowana trochę na czasy europejskiego Średniowiecza. Mamy tu zamki, rody królewskie i szlacheckie, turnieje rycerskie, obyczaje i tradycje podobne do tych z Epoki.
Fabuła jednak nie ma nic wspólnego z dawnymi romansami, czy opowieściami z gatunku "płaszcza i szpady". "Lód i Ogień" to bezwzględna, odarta ze wszelkich sentymentów i mitów, bardzo naturalistyczna powieść, która oszałamia swoim rozmachem, przytłacza okrucieństwem, porywa szybką akcją i zachwyca postaciami. Ciężko jest się od niej oderwać, dlatego ostrzegam: jak już zaczniecie, to najlepiej w momencie, kiedy macie pewność, że inne zobowiązania mogą poczekać. Ta książka jest niebezpieczna, pochłania człowieka całkowicie, akcja książki rozwija się bardzo dynamicznie ku ciągłemu nienasyceniu czytelnika. Powiedzieć: wciągająca, to mało Wink

Bardzo, bardzo polecam!

Erni

Pisać na temat prozy Martina to jak opisywać zachód słońca nad Pacyfikiem we wszystkich językach globu... znaczy się bardzo czasochłonne. Very Happy

Liczę więc na to, że w tym wątku opisując kolejne aspektu tego niezmiernie rozbudowanego świata przyliżymy się do jego chociaż pobieżnego odgadnięcia, a dla tych którzy tego autora jeszcze nie znają zachęcimy do odświerzenia sobie umiejętności czytania właśnie przy udziale jego dzieł. Smile

Cykl "Pieśni Lodu i Ognia" to nie tego typu fantasy, gdzie autorzy kreując świat przedstawiony tak mocno są zachywceni tym czego dokonali, że zapominają już o bożym świecie wraz z czytelnikami, którzy bądź co bądź daną lekturę chcieliby poczytać. I tak mamy mnóstwo pozycji z kolorowymi okładkami, które po wydaniu szybko trafiają do miejsc typu-książka na każdą kieszeń lub ania książka. ( nic nie umniejszając tym miejscom, gdyż i tam można znaleźć czasami prawdziwe perełki) Na szczęście Martin taki nie jest. Czytelnik nie tylko poznaje świat dany mu przez autora lecz szybko staje się jego integralną cząstką. Co tu dużo mówić dzięki temu przeżywamy to co autor pozwala nam przeżyć a wyobrażamy sobie kwestie, które pozostały niedopowiedziane.

Rozkładając ten cykl powieści trzeba zacząć niewątpliwei od sylwetk lub jak to woli systemu tworzenia bohaterów. Niestety ten wątek rozpocznę dopiero jutro... późna godzina i brat, ktróy chce obejrzeć jeszcze odcinek herosów na kompie (jego komp jego prawo Very Happy

) mi to uniemożliwiają Very Happy

X

No tak, fanów pana GRRM ci na tej stronie dostatek Wink

przynajmniej 75% aktywnych użytkowników hehehe Laughing

A opisywać zachód słońca nad Pacyfikiem we wszystkich językach globu? To coś dla mnie! Laughing

generalnie, niezwykle żywe, błyskotliwe dialogi pomiędzy cudownie i do najdrobniejszych szczegółów wykreowanymi bohaterami to jest dla mnie najmocniejsza strona tego cyklu, to oraz ten właśnie realizm, czy - jak to nieco dosadniej określiła Meliana - naturalizm Smile

Widzę to tak, że czymś Martin musiał się odróżnić, w czymś wypracować swoją orginalność, a airy fairy fantasy było już na rynku bardzo dużo, i to z takim Tolkienem na szczycie, z którym bardzo trudno byłoby konkurować w jego własnej niszy Very Happy

na pewno lepiej było Martinowi stworzyć sobie swoją własną, gdzie sam będzie sobie sterem i okrętem, a innym niedoścignionym i co więcej niekwestionowanym mistrzem Laughing

a ja tę realistyczną fantasy spod jego czasem brutalnie prawdziwego pióra od razu wysoko zapunktowałem Very Happy

Zapunktowałem tak konkretnie to 8 punktami na 10 Smile

To, za co Martinowi odjąłem, to fakt, że często zostawia bardzo obiecujące wątki i bardzo przeze mnie lubianych bohaterów na jakieś 150 stron, aby w tym czasie rozwodzić się nad losami tych, których losy fascynują mnie trochę mniej Wink

Np. niejaka Daenerys. Toć ona była nudna jak flaki z olejem Laughing

na podstawie tego, co jak dotąd przeczytałem, to nasza smoczyca będzie miała jakiś istotny wpływ na to, co w dobrej wierze uważam za właściwy tok spraw - czyli Westeros Very Happy

- dopiero pod koniec sagi, a ów koniec sagi, to z całym optymizmem szacuję na rok 2020 (co mnie martwi) Very Happy

Z drugiej strony rozumiem, że inni ludzie mogą lubić innych bohaterów i inne rozdziały niż ja, bo to zazwyczaj tak jest, że to, co jednym podoba się najbardziej, innym z kolei podoba się najmniej Very Happy

co już sam mistrz JRRT z właściwą sobie przenikliwością zauważył Very Happy

czyli takie zostawianie każdego bohatera na 150 stron to był chyba taki swego rodzaju kompromis między wszystkimi możliwymi czytelnikami, i ich wszystkimi możliwymi de gustibus, o których się nie dyskutuje, ale można rozmawiać Very Happy

Nikt nie może marudzić - albo raczej wszyscy mogą sobie równo marudzić i nikt tu nie jest żadnym wyjątkiem Very Happy

i na tym właśnie polega demokracja ............

Kolejna sprawa: podoba mi się, że pewnych rozwiązań nie ma u Martina podanych jak na tacy - że na każdy konflikt istnieje dokładnie tyle pełnoprawnych spojrzeń, ile jest stron tego konfliktu - dokładnie tak, jak w prawdziwym świecie. Nie ma łatwo, trzeba wysilić mózgownicę coby wypracować sobie jakąś opinię na temat tego, kto tam tak właściwie ma rację, a i tak zawsze znajdzie się jakiś odszczepieniec, który będzie tę sytuację oceniał inaczej. To, wbrew zarzutom niektórych, nie jest relatywizm moralny, to jest po prostu odzwierciedlenie skomplikowanego pod tym względem świata w skomplikowanej pod tym względem literaturze. To mi się podoba Smile

to jest książka, która prowokuje do przemyśleń Smile

Po kolejne primo Very Happy

czytając Martina - przynajmniej na początku - miałem wrażenie podobne do tego, jakie jak podejrzewam mają ludzie czytający WP bez znajomości Silmarilliona - wrażenie tej historycznej głębi. Wręcz czuć było, że historia tego świata istnieje już gdzieś spisana, pojawiała się jednak tylko w strzępkach, luźnych uwagach i odniesieniach, dozowanych z wielką wprawą w taki sposób, że fascynowały mnie w niemal równym stopniu co akcja, i nawet jeśli ją opóźniały, to jakoś nie miałem ochoty ich pomijać, jak to się czasami robi przy retrospekcjach tworzonych niejako "na siłę" Very Happy

U Martina to się wszystko trzymało kupy - poza tym potrafił przedstawić swoich bohaterów zarówno jako pełnokrwistych, jak i tajemniczych; pewne aspekty ich życia (jak już zauważył Erni), choć zarysowane i widać, że autor dobrze wie, co się wtedy działo i może kiedyś zdradzi - nie były do końca jasne, przez co intrygowały czytelnika jeszcze bardziej Very Happy

Plus

nie należy wywalać wszystkich kart od razu na stół Wink

Chciałbym jeszcze dodać, że Martin napisał chyba najbardziej wstrząsającą (przynajmniej dla mnie) scenę w literaturze fantasy. Krwawe Gody w trzecim tomie cyklu (Nawałnicy Mieczy) rozbiły mnie doszczętnie! Po zakończeniu tego rozdziału musiałem na kilka godzin zaprzestać lektury, bo przechodziły mnie dreszcze ... mało która książka i mało która scena dokazuje czegoś takiego Very Happy

Wrażenie zrobiło też [SPOJLER] ścięcie Eddarda Starka (lubiłem biedaka) [/SPOJLER] - no, wszystkiego się spodziewałem, ale nie tego. I jeszcze tak ... beznamiętnie to było opisane ... ugh. Wstrząs na cały wieczór murowany Very Happy

no i poza tym pierwszy sygnał, że po fabule tej książki można się spodziewać wszystkiego. Owo spostrzeżenie było później przez Martina konsekwentnie rozwijane kolejnymi i kolejnymi niespodziankami, tak że teraz już włąściwie jestem przygotowany na wszystko i nic mnie nie zaskoczy Very Happy

ale wtedy to się nie spodziewałem, że istnieje na świecie autor, który [SPOJLER] w ten sposób załatwi takiego bohatera jak Stark [/SPOJLER]. Wydawało mi się, że pewnych rzeczy zwyczajnie się nie robi Razz

Byłem naiwny Laughing

których bohaterów lubicie najbardziej? A które wątki Was nudzą? Macie jakieś ciekawe koncepcje co do czyichś dalszych losów? Czy myślicie, że lepiej było głupawo wywiązywać się ze złożonej przysięgi i bronić króla - potwora nawet gdy palił ludzi tuż pod twoim nosem, czy też złamać ślubowania i zabić nie oszukujmy się ale potwora? To ciekawy problem Very Happy

Meliana

Jak widać temat Sagi Martina - to temat rzeka. Laughing

Ale Drogi X-sie! Po wsze czasy będę Ci wdzięczna za polecenie mi tych książek. Nie powiem, na początku nie było wcale pięknie, bajecznie i kolorowo. Zaliczam się do tych fanek Tolkiena, którym ciężko było zmyć w głowie schemat jaki stworzył nasz poczciwy JRR. Jak to napisałam gdzieś w recenzji - jako romantyczna fanka Tolkiena zostałam przez Martina brutalnie sprowadzona na ziemię, zarabiając przy tym silnego kopa w brzuch. Razz

Niełatwo było się przyzwyczaić do świata pełnego okrucieństwa, wyrafinowanych perwersji i wreszcie ostrego, momentami nawet obscenicznego języka, jakim posługują się stworzone przez niego postacie. SPOILER Poza tym to boli, kiedy autor z taką łatwością uśmierca głównych ( i to najczęściej dobrych ) bohaterów, okalecza ich, bądź też pozbawia jakichkolwiek nadziei na lepsze jutro. KONIEC SPOILERA Przyzwyczaiłam się jednak, bo świat ten - choć tak bardzo naturalistyczny - jest fascynujący, wciągający, ma w sobie dużo wdzięku i poczucia humoru. Poza tym cała akcja prowadzona jest nadzwyczaj inteligentnie i przemyślanie. Ciężko jest przewidzieć co się w danym momencie wydarzy, a autor jest takim spryciarzem, że może nam zafundować wszystko, dosłownie wszystko ( jak to słusznie X-sie zauważyłeś ). Very Happy

Których bohaterów lubię najbardziej? O Gosh...ciężko powiedzieć, każdy z nich jest na swój sposób fascynujący. Ale dla mnie prym wiodą Tyrion Lannister, Jon Snow, lubię też tą poczciwinę i niezdarę Samwella, no i oczywiście Cersei Lannister ( jest to chyba najlepsza "zła" postać w historii literatury, szczególnie w "Uczcie dla wron"). Oczywiście reszta jest niewiele gorsza, prawdę powiedziawszy już sama nie wiem. Laughing

Jaime jest przecież świetny, Daenerys jest intrygująca, że o Littlefingerze nie wspomnę. Razz

Córki Eddarda mają swoje osobne historie, każda postać to właściwie osobny kosmos, możnaby dłuuugo myśleć i analizować. Very Happy

Ale jeśli już miałabym wybierać, to chyba te 4 pierwsze, ale pozostałe są niewiele za nimi. Wink

Które wątki mnie nudzą? Nie przepadałam za wątkiem Davosa i średnio za Cathelyn, ale odkąd pojawiła się przy niej Brienne jakoś bardziej zaczęła do mnie przemawiać. Smoczycę dla odmiany lubię i jej wątek mi się podoba, ale to oczywiście rzecz gustu. Wink

Poza tym myślę, że odegra ona niebagatelną rolę w końcowych etapach powieści. Wink

Co zresztą jest delikatnie nadmieniane w "Uczcie dla wron". Smile

Co do dalszych losów bohaterów, to bardzo bym chciała, żeby

SPOILER dzieci Starków jakoś się poodnajdywały. A jeśli nie wszystkie to chociaż Arya z Sansą KONIEC SPOILERA Laughing

Mam nadzieję, że Martin szykuje jakieś specjalne zadanie dla Brana, no i oczywiście dla mojego ulubionego Tyriona. Jestem prawie pewna że los Cersei jest już przesądzony ( choć znając niespodzianki Martina trudno to odgadnąć ). Co do Jona Snow - ten chłopak pozostaje dla mnie zagadką, doprawdy nie mam pojęcia co Martin dalej chce mu zgotować za los, nic tylko czekać i szykować się na kolejne niespodzianki. Wink

A i na koniec jeszcze jedno: kiedyś Ci X-sie napisałam, że oceniam tą Sagę w skali 10 punktowej 7/10. Otóż zmieniłam zdanie. Very Happy

Daje jej 10/10. Zasługuje na to, bo posmak pozostawia jeszcze lepszy, niż w momencie aktualnej konsumpcji. Wink

To jest coś Wielkiego i na pewno będzie o Martinie jeszcze głośno. Wink

Erni

No ja nie rozumiem jak można się rozwodzić nad tak krótką i mało treściwą nowelką Very Happy

kurde można. Ja na razie nie chciałbym za bardzo się rozpisywać, ze względu na to, że pozostał mi do przeczytania jeszcze jeden dwuczęściowy tom.

Co do ulubionych postaci... kurde nie będę oryginalny Tyrion, Jon, Eddard i bracia Cleganowie (uwielbiam tych skurw.... Very Happy

)

Najbardziej nużył mnie zawsze wątek Cathelyn, a co do Smoczycy, ja drogi X-sie jestem odmiennego zdania. Zgadzamy się natomiast co do krwawych godów .... to było miodno-przerażające. Very Happy

Meliana

A właśnie! Co Panowie sądzą o serialu jaki ma powstać na podstawie książek Martina? Jest nadzieja na coś ciekawego, czy ocean rozbudowanych historii Martina pochłonie jej filmową strukturę?